Lamentacje

1 ¹ Ach! Jakże zostało samotne miasto tak ludne, jak gdyby wdową się stała przodująca wśród ludów, władczyni nad okręgami cierpi wyzysk jak niewolnica. ² Płacze, płacze wśród nocy, na policzkach jej łzy, a nikt jej nie pociesza spośród wszystkich przyjaciół; zdradzili ją wszyscy najbliżsi i stali się wrogami. ³ Wygnańcem jest Juda przez nędzę i ciężką niedolę, mieszka pomiędzy ludami, nie zaznał spoczynku; dosięgli go wszyscy prześladowcy pośród ucisku. ⁴ Drogi Syjonu w żałobie, nikt nie spieszy na jego święta; wszystkie jego bramy bezludne, kapłani wzdychają, dziewice znękane, on sam pogrążony w goryczy. ⁵ Wszyscy jego ciemięzcy są górą, szczęśliwi są jego wrogowie, albowiem zasmucił go Pan za mnóstwo jego grzechów, dzieci poszły w niewolę [gnane] przed ciemięzcą. ⁶ Opuściło Córę Syjonu całe jej dostojeństwo; przywódcy jej niby jelenie, co paszy nie mają i bezsilnie się wloką przed łowcą. ⁷ Jerozolima wspomina w dniach tułaczki i biedy; wszystkie cenne dobra dawniej posiadane, gdy naród wpadł w ręce wroga, i nikt mu nie pomógł; ciemięzcy patrząc szydzili z jej zniszczenia. ⁸ Jerozolima ciężko zgrzeszyła, stąd budzi odrazę, kto cenił ją - [teraz] nią gardzi, gdyż widać jej nagość; ona również wzdycha i chce się wycofać. ⁹ W fałdach jej sukni plugastwo: niepomna była przyszłości; wielce ją poniżono, nikt nie spieszy z pociechą: Spojrzyj na nędzę mą, Panie, bo wróg bierze górę. ¹⁰ Ciemięzca rękę wyciągnął po wszystkie jej skarby, a ona patrzyła na pogan, jak do świątyni wtargnęli, choć im zakaz wydałeś, iż nie wejdą do Twego zgromadzenia. ¹¹ Jęczy cały jej lud, szukając chleba, na żywność swoje skarby wydali, by siły przywrócić: Wejrzyj, przypatrz się, Panie, jak mnie znieważono. ¹² Wszyscy, co drogą zdążacie, przyjrzyjcie się, patrzcie, czy jest boleść podobna do tej, co mnie przytłacza, którą doświadczył mnie Pan, gdy gniewem wybuchnął. ¹³ Zesłał ogień z wysoka, kazał mu wejść w moje kości; zastawił sieć na me nogi, sprawił, że się cofnęłam; uczynił mnie spustoszoną, cierpiącą dzień cały. ¹⁴ Ciężkie brzemię mych grzechów ręką Jego związanych przygniata mi szyję, mocą moją chwieje: Pan wydał mnie w ręce, którym nie zdołam się wymknąć. ¹⁵ Odtrącił Pan ode mnie wszystkich walecznych, zgromadzenie przeciwko mnie zwołał, by zniszczyć moją młodzież; Pan jak w tłoczni podeptał Dziewicę, Córę Judy. ¹⁶ Oto dlaczego płaczę, oko me łzy wylewa; Pocieszyciel daleko ode mnie, Ten, co by mi życie przywrócił; straceni są moi synowie, gdyż wróg był potężny. ¹⁷ Wyciągnął Syjon swe ręce - nikt go nie pociesza; Pan nasłał na Jakuba sąsiadów ciemięzców. Stała się Jerozolima ohydną w ich rękach. ¹⁸ Sprawiedliwym okazał się Pan, gdyż wzgardziłam Jego słowami - słuchajcie, wszystkie narody, na ból mój popatrzcie - dziewice i moi młodzieńcy poszli w niewolę. ¹⁹ Wzywałam swoich przyjaciół, a oni mnie zdradzili; moi kapłani i starsi zginęli w mieście, kiedy szukali żywności, by życie ratować. ²⁰ Spójrz, Panie, bo jestem w ucisku, drgają me trzewia, ściska się we mnie serce, bo byłam oporna. Na ulicy miecz się sroży, a w domu - śmierć. ²¹ Słyszano, że wzdycham, lecz nikt nie pociesza; wszyscy wrogowie na wieść o nieszczęściu cieszą się, żeś Ty to uczynił. Sprowadź dzień zapowiedziany, by los mój ich spotkał. ²² Cała ich złość niech stanie przed Tobą, racz z nimi postąpić podobnie, jak ze mną postąpiłeś za wszystkie me grzechy; bo liczne są moje udręki, i serce me choruje.

2 ¹ Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu, strącił z nieba na ziemię chwałę Izraela, nie wspomniał na podnóżek swych nóg w dzień swego gniewu. ² Zburzył Pan bez litości wszystkie siedziby Jakuba; wywrócił w swej zapalczywości twierdze Córy Judy, rzucił o ziemię, zbezcześcił królestwo i możnych. ³ Złamał w przypływie gniewu wszelką moc Izraela, cofnął swoją prawicę od nieprzyjaciela; w Jakubie rozniecił pożar, co [wszystko] wokół trawi. ⁴ Jak wróg swój łuk naciągnął, prawicę umocnił i zabił jak nieprzyjaciel wszystkich, co oczy radują, w namiocie Córy Syjonu wybuchnął gniewem jak ogniem. ⁵ Pan stał się podobny do wroga: starł Izraela, wszystkie budowle poburzył, poniszczył baszty, pomnożył u Córy Judy skargi po skargach. ⁶ Zrujnował swój namiot jak ogród, przybytek swój zburzył. Na Syjonie Pan skazał na niepamięć zgromadzenie i szabat; w karzącym gniewie odtrącił kapłana i króla. ⁷ Pan swym ołtarzem pogardził, pozbawił czci świątynię, wydał w ręce nieprzyjaciół mury jej warowni. Podnieśli krzyk w domu Pańskim jak w dzień uroczysty. ⁸ Postanowił Pan wywrócić szańce Córy Syjonu, przeciągnął sznur [mierniczy], nie cofnął ręki przed zniszczeniem, podmurze i mur pogrążył w żałobie: pospołu one padają. ⁹ Bramy runęły na ziemię: połamał, pokruszył zawory; jej król i książęta u pogan, nie ma już Prawa, nawet prorocy nie mają widzenia od Pana. ¹⁰ Usiedli na ziemi w milczeniu starsi Córy Syjonu, prochem głowy posypali, przywdziali wory; skłoniły głowy ku ziemi dziewice jerozolimskie. ¹¹ Wzrok utraciłem od płaczu, drgają me trzewia, żółć się wylała na ziemię przez klęskę Córy mego ludu, gdy słabły niemowlę i dziecię na placach miasta. ¹² Do matek swoich mówiły: Gdzie żywność <i wino>? Padały jak ciężko ranione na placach miasta, gdy uchodziło z nich życie na łonie ich matek. ¹³ Jak cię pocieszyć? Z czym porównać? Córo Jeruzalem! Z czym cię porównać, by cię pocieszyć? Dziewico, Córo Syjonu, gdyż zagłada twoja wielka jak morze. Któż cię uleczy? ¹⁴ Prorocy twoi miewali dla ciebie widzenia próżne i marne, nie odsłonili twojej złości, by od wygnania cię ustrzec; miewali dla ciebie widzenia zwodnicze i próżne. ¹⁵ W dłonie klaszczą nad tobą, wszyscy, co drogą przechodzą, gwiżdżą i kiwają głowami nad Córą Jeruzalem: Więc to ma być Miasto, cud piękna, radość całego świata? ¹⁶ Rozwarli na ciebie swe usta wszyscy twoi wrogowie; gwizdali, zgrzytali zębami. Pochłonęliśmy <je> - rzekli - oto jest dzień upragniony. Osiągnęliśmy go, widzimy. ¹⁷ Uczynił Pan, co postanowił, wypełnił swą groźbę, zapowiedzianą w dniach dawnych: bez litości obalił, rozweselił wroga nad tobą, wywyższył moc twych ciemięzców. ¹⁸ Wołaj sercem do Pana, Dziewico, Córo Syjonu; niech łzy twe płyną jak rzeka we dnie i w nocy; nie dawaj sobie wytchnienia, niech źrenica twego oka nie zna spoczynku! ¹⁹ Powstań, wołaj po nocy przy zmianach straży, wylewaj swe serce jak wodę przed Pańskim obliczem, podnoś do Niego swe ręce o życie twoich niemowląt, <które padały z głodu na rogach wszystkich ulic>. ²⁰ Spojrzyj, Panie, i rozważ, komuś tak kiedy uczynił: Czy kobiety mają jeść owoc swego łona - pieszczone niemowlęta? Czy w świątyni Pańskiej ma się zabijać kapłana i proroka? ²¹ Legli w prochu ulicy: chłopiec i starzec, moje dziewice i moi młodzieńcy padli od miecza; zabiłeś ich w dniu swego gniewu, zgładziłeś bez litości. ²² Zwołałeś jak gdyby na święto wszystkie me trwogi zewsząd. Nikt się w dniu gniewu Pańskiego nie ostał, nie umknął: tych, co pieściłam, chowałam, wróg mój wyniszczył.

3 ¹ Jam człowiek, co zaznał boleści pod rózgą Jego gniewu; ² On mnie prowadził, iść kazał w ciemnościach, a nie w świetle, ³ przeciwko mnie jednemu cały dzień zwracał swą rękę. ⁴ Zniszczył me ciało i skórę, połamał moje kości, ⁵ osaczył mnie i nagromadził wokół jadu i goryczy; ⁶ ciemność mi dał na mieszkanie, tak jak umarłym na wieki. ⁷ Opasał mnie murem, nie wyjdę, obciążył moje kajdany. ⁸ Nawet gdy krzyczę i wołam, On tłumi moje błaganie; ⁹ głazami zagrodził mi drogi, a ścieżki moje poplątał. ¹⁰ On dla mnie niedźwiedziem na czatach i lwem w kryjówce; ¹¹ sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył, porzucił mnie w nędzy; ¹² łuk swój napiął i uczynił ze mnie cel dla swej strzały. ¹³ Sprawił, że tkwią w moich nerkach strzały Jego kołczanu; ¹⁴ drwią ze mnie wszystkie narody: jam stale treścią ich pieśni, ¹⁵ On mnie nasycił goryczą, piołunem napoił. ¹⁶ Starł mi zęby na żwirze, pogrążył mnie w popiół. ¹⁷ Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu. ¹⁸ I rzekłem: Przepadła moc moja i ufność moja do Pana. ¹⁹ Wspomnienie udręki i nędzy - to piołun i trucizna; ²⁰ stale je wspomina, rozważa we mnie dusza. ²¹ Biorę to sobie do serca, dlatego też ufam: ²² Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła. ²³ Odnawia się ona co rano: ogromna Twa wierność. ²⁴ Działem mym Pan - mówi moja dusza, dlatego czekam na Niego. ²⁵ Dobry jest Pan dla ufnych, dla duszy, która Go szuka. ²⁶ Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana. ²⁷ Dobrze dla męża, gdy dźwiga jarzmo w swojej młodości. ²⁸ Niech siedzi samotny w milczeniu, gdy On na niego je włożył. ²⁹ Niech usta pogrąży w prochu! A może jest jeszcze nadzieja? ³⁰ Bijącemu niech nadstawi policzek, niechaj nasyci się hańbą! ³¹ Bo nie jest zamiarem Pana odtrącić na wieki. ³² Gdyż jeśli uniży, ma litość w dobroci swej niezmiernej; ³³ niechętnie przecież poniża i uciska synów ludzkich. ³⁴ Gdy pod nogami się depcze wszystkich jeńców kraju - ³⁵ gdy prawa ludzkie się łamie w obliczu Najwyższego, ³⁶ gdy gnębi się w sądzie człowieka - czyż Pan tego nie dostrzega? ³⁷ Któż rzekł i stało się, gdy Pan tego nie nakazał? ³⁸ Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego i niedola, i szczęście? ³⁹ Czemu się skarży człowiek żyjący? Mąż - na [karę za] grzechy? ⁴⁰ Rozważmy, oceńmy swe drogi, powróćmy do Pana; ⁴¹ wraz z dłońmi wznieśmy i serca do Boga w niebiosach; ⁴² myśmy grzesznicy - odstępcy: A Ty nie przebaczyłeś. ⁴³ Odziałeś się w gniew, by nas ścigać, zabijałeś, nie miałeś litości. ⁴⁴ Ukryłeś się za obłokiem, by prośba nie doszła. ⁴⁵ Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo pomiędzy ludami. ⁴⁶ Rozwarli na nas swe usta wszyscy nieprzyjaciele - ⁴⁷ naszym działem trwoga i pułapka, ruina i zniszczenie. ⁴⁸ Strumienie łez płyną mi z oczu nad zniszczeniem Córy mego ludu. ⁴⁹ Nie ustaje w płaczu me oko, bo nie ma ulgi, ⁵⁰ póki nie spojrzy i nie zobaczy Pan z niebios. ⁵¹ Oko me sprawia ból mojej duszy z powodu córek mojego miasta. ⁵² Łowili mnie stale jak ptaka - niesłusznie prześladujący; ⁵³ w jamie chcieli mnie zniszczyć: rzucali na mnie kamienie; ⁵⁴ wody wezbrały ponad moją głowę: rzekłem: Jestem zgubiony. ⁵⁵ Wzywałem imienia Twego, o Panie, z przepastnej jamy, ⁵⁶ słyszałeś mój krzyk: Nie zatykaj uszu na moją prośbę! ⁵⁷ Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem, rzekłeś - Nie bój się! ⁵⁸ [Już kiedyś], Panie, obroniłeś mą sprawę, ocaliłeś mi życie; ⁵⁹ Panie, Ty widzisz mą krzywdę, sprawę mą rozsądź! ⁶⁰ Ty widzisz całą ich żądzę zemsty, wszystko, co przeciw mnie knują. ⁶¹ Ty słyszysz obelgi ich, Panie, wszystko, co przeciw mnie knują; ⁶² podstępne słowa mych wrogów, cały dzień godzą we mnie; ⁶³ popatrz - czy siedzą, czy stoją, ja jestem treścią ich pieśni. ⁶⁴ Oddaj im, Panie, zapłatę według uczynków ich rąk: ⁶⁵ Ześlij ślepotę na ich serca i na nich Twoje przekleństwo! ⁶⁶ Dopędź ich gniewem i wyniszcz spod niebios <Twoich>, o Panie!

4 ¹ Ach! Jakże sczerniało złoto, zmieniło się złoto najczystsze! Rozrzucone są święte kamienie po rogach wszystkich ulic. ² Szlachetni synowie Syjonu, cenieni jak czyste złoto, jakże są poczytani za garnki z gliny - robotę rąk garncarza. ³ Nawet szakale pierś dają i karmią swoje młode; a Córa Narodu okrutna jak struś na pustyni. ⁴ Z pragnienia język ssącego przysechł do podniebienia; maleństwa o chleb błagały - a nie było, kto by im łamał. ⁵ Ci, co jadali przysmaki, mdleli na ulicach, a strojni niegdyś w purpurę, obrali leże na gnoju. ⁶ Wyrósł grzech Córy mojego ludu na zbrodnię Sodomy, co padła w jednej chwili, chociaż nie tknięta rękami. ⁷ Jej młodzieńcy nad śnieg jaśniejsi i bielsi od mleka, ciałem czerwieńsi nad koral, wyglądali jak szafir. ⁸ Pociemniał ich wygląd na węgiel, na ulicy nie można ich poznać, przylgnęła ich skóra do kości, wyschła jak drewno. ⁹ Szczęśliwsi mieczem zabici niż ci, co pomarli z głodu, którzy ginęli bezsilni z braku płodów pola. ¹⁰ Ręce czułych kobiet gotowały swe dzieci: były dla nich pokarmem w czas klęski Córy mojego ludu. ¹¹ Dopełnił Pan swej zapalczywości, wylał żar swego gniewu; na Syjonie rozpalił płomień, by strawił jego fundamenty. ¹² Nie wierzyli królowie świata i nikt z mieszkańców ziemi, że ciemięzca i wróg się wedrze do bram Jerozolimy. ¹³ Z powodu grzechów jej proroków i przestępstw jej kapłanów, którzy w jej środku rozlali krew sprawiedliwych, ¹⁴ po ulicach błądzili jak ślepi, krwią obryzgani; tak iż nie można było dotknąć ich ubrań. ¹⁵ Uciekać!, wołano, Nieczysty! Uciekać!, Nie tykać! Gdy uciekli, błądzili wśród pogan, nie mogli [tam] zamieszkać. ¹⁶ Rozpędziło ich oblicze Pańskie, już na nich nie patrzy; nie ma się czci dla kapłanów ani litości dla starszych. ¹⁷ Dokąd mamy wyniszczać oczy wypatruj ąc na próżno pomocy? Z utęsknieniem wyczekiwaliśmy narodu, który nie mógł nas ocalić. ¹⁸ Śledzono nasze kroki, niepodobna wyjść na nasze place. Koniec nasz bliski, dni się wypełniły, tak nadszedł nasz koniec. ¹⁹ Prędsi byli nasi prześladowcy od orłów w powietrzu, pędzili za nami po górach, w pustyni na nas czyhali. ²⁰ Pomazaniec Pański - nasze tchnienie - schwytany został w ich doły, a myśmy o nim mówili: W jego cieniu będziemy żyć wśród narodów. ²¹ Ciesz się i raduj, Córo Edomu, mieszkanko krainy Us. Przejdzie do ciebie ten kielich, upijesz się i obnażysz. ²² Córo Syjonu, twa złość już ustała, [Pan] na wygnanie cię nie pośle. A twoją złość ukarze, Córo Edomu, i grzechy twoje odsłoni.

5 ¹ Wspomnij, Panie, na to, co nas spotkało, spojrzyj i przypatrz się naszej hańbie. ² Dziedziczny nasz dział przypadł obcym, cudzoziemcom - nasze domostwa. ³ Sieroty, nie mamy już ojca, a matki nasze jak wdowy. ⁴ Własną wodę za srebro pijemy, za własne drzewo płacimy. ⁵ Pędzą nas z jarzmem na szyi, ustajemy, a nie ma wytchnienia. ⁶ Do Egiptu wyciągaliśmy ręce, i do Asyrii, by nasycić się chlebem. ⁷ Przodkowie nasi zgrzeszyli - ich nie ma, a my dźwigamy ich grzechy. ⁸ Słudzy panują nad nami, nikt nas nie ocala z ich ręki. ⁹ Życiem za chleb płacimy wobec [groźby] miecza w pustyni. ¹⁰ Jak piec nasza skóra gorąca od straszliwego głodu. ¹¹ Na Syjonie hańbiono kobiety, a dziewice po miastach Judy. ¹² Rękami [wrogów] wieszani książęta, nie było względów dla starszych. ¹³ Młodzieńcy młyn obracali, chwiali się chłopcy pod drewnem. ¹⁴ Starsi porzucili bramę, młodzieńcy - swe pieśni. ¹⁵ Znikła z serc naszych radość, w żałobę przeszły nam tańce. ¹⁶ Diadem spadł z naszej głowy, biada nam, bośmy zgrzeszyli. ¹⁷ Stąd nasze serca chorują i oczy nasze zaćmione. ¹⁸ że góra Syjonu - pustkowiem, że po niej krążą szakale. ¹⁹ Lecz Ty, o Panie, Ty trwasz na wieki. Twój tron - poprzez pokolenia. ²⁰ Czemu chcesz o nas zapomnieć na zawsze, po wszystkie dni nas opuścić? ²¹ Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy. Dni nasze zamień na dawne! ²² Czyżbyś nas całkiem odtrącił? Czy tak bardzo na nas się gniewasz?