235
Urban
VIII
(Maffeo
Barberini)
1623-1644
Maffeo Barberini
6 sierpnia 1623 – 29 lipca 1644
ITALCZYK
Maffeo Barberini urodził się w 1568 r. we Florencji w rodzinie kupieckiej. Uczęszczał do szkoły jezuickiej, studiował w Rzymie, a stopień doktora praw uzyskał w Pizie. Po misji specjalnej do króla francuskiego Henryka IV (1589-1610), papież Klemens VIII mianował go biskupem tytularnym Nazaretu i wysłał jako nuncjusza do Francji. Paweł V mianował go 1606 r. kardynałem kościoła S. Pietro w Montorio. Następnie objął biskupstwo w Spoleto. Jako ordynariusz diecezji zwołał synod, zorganizował seminarium diecezjalne w Spoletto i zbudował dwa nowe seminaria – w Visso i Spello. Paweł V mianował go legatem w Bolonii 1611 r. i prefektem Sygnatury Apostolskiej 1617 r.
Po śmierci Grzegorza XV, kardynałowie zebrani na konklawe wybrali na papieża Maffeo Barberiniego, intronizowany przyjął imię Urban VIII. Papież Urban VIII utworzył Collegium Urbanum mające szkolić misjonarzy. Bullą 22 kwietnia 1639 r. zniósł wszelki rodzaj niewolnictwa, jaki występował w Brazylii, Indiach i Paragwaju. Utworzył specjalną komisję do rewizji brewiarza, dzięki której ukazało się nowe wydanie. W 1625 r. papież Urban VIII ustalił procedurę kanonizacji i beatyfikacji. Wyznaczył specjalne czytania na Wielki Czwartek i określił przyczyny nakładania ekskomuniki. Usankcjonował powstanie nowych zakonów: Wizytek 1626 r., Lazarystów 1632 r. Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Również za pontyfikatu Urbana VIII rozpoczęły działalność Siostry Elżbietanki Cieszyńskie założone w 1626 r. Za pontyfikatu Urbana VIII inkwizycja rzymska po raz drugi wytoczyła proces Galileuszowi zmuszając go torturami do uznania za błędną teorię kopernikowska. Papież potępił twierdzenie Corneliusza Jansena (1585-1638) że „zbawienie jest łaską daną od Boga, a człowiek nie ma na to wpływu, choć sam pozostaje wolny”.
Papież Urban VIII zamówił wykonanie baldachimu z brązu nad ołtarzem i grobem św. Piotra. 18 listopada 1626 r. konsekrował bazylikę św. Piotra. W 1625 r. rozpoczął budowę pałacu w miejscowości Castel Gandolfo, która stanowił letnia rezydencję papieską oddaloną od Rzymu 25 km.
W stosunku do Polski, Urban VIII prowadził politykę nuncjuszy, niestabilną podyktowaną doniesieniami wysłanników papieża. Po śmierci Zygmunta III Wazy, nuncjusz papieski Visconti (1630-1635) poparł elekcję Władysława IV Wazy (1632-1648) na króla Polski. Władysław IV wysłał do Rzymu poselstwo obiediencyjne z Jerzym Ossolińskim na czele. Uroczysty wjazd poselstwa polskiego do Rzymu 27 września 1633 r. przeszedł do historii zaćmiewając inne poselstwa a przemówienie Jerzego Ossolińskiego określono jako godne Cycerona. Za pontyfikatu Urbana VIII doszło do zatargu między nuncjuszem a królem Władysławem IV Wazą, który oskarżył króla że popiera innowierców.
Urban VIII zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra.