160
Paschalis II
(Raniero)
1099-1118
Paschalis Raniero
13 sierpnia 1099 – 21 stycznia 1118
ITALCZYK
Paschalis Raniero (Rainerius) urodził się w Bieda di Galeata w Romanii. Papież Grzegorz VII mianował go opatem klasztoru św. Wawrzyńca za Murami w Rzymie, a około 1078 r. kardynałem – diakonem kościoła S. Clemente. Za pontyfikatu Urbana II pełnił funkcje legata papieskiego w Hiszpanii. Po śmierci Urbana II został Raniero wybrany na papieża, konsekrowany przybrał imię Paschalis II. Papież Paschalis II spotkał się z wrogością cesarza Henryka IV i popieranego przez cesarza Klemensa III. Z pomocą Normanów Paschalis II zdołał usunąć z okolic Rzymu Klemensa III, ale wkrótce pojawili się nowi pretendenci na Stolicę Piotrową; Teodoryk, Albert i Sylwester IV. Papież Paschalis II dążył, więc do porozumienia z cesarzem Henrykiem IV, który po zajęciu Lateranu rozkazał wywieść papieża Paschalisa II wraz z kardynałami do Albano i zagroził mu deponowaniem i uznaniem Sylwestra IV za jego następcę. Papież Paschalis został zmuszony do zawarcia z cesarzem Henrykiem V układu tzw. Przywileju z Ponte Mammolo z 12 kwietnia 1111 r. który przyznawał imperatorowi prawo dokonywania inwestytury kościelnej w wolnej
Elekcji, przez wręczenia pierścienia i pastorału. Odróżniono wówczas inwestyturę kościelną – na urząd biskupa lub opata – przez wręczenie pierścienia i pastorału oraz powierzenie rezydencji, od inwestytury świeckiej, czyli wprowadzenia na urząd przez wręczenie berła.
Oznaczało to wejście w posiadanie dóbr lennych, biskupstwa lub opactwa przez osoby świeckie. Za tę cenę Paschalis II odzyskał wolność, po czym dokonał koronacji cesarza Henryka V. Paschalis II wycofał się z przywileju Pont Mamudu w 1116 r. ponawiając zakaz inwestytury. Zarówno w Anglii jak i Francji królowie zrzekli się inwestytury, zadawalając
się przysięgą posłuszeństwa. Rozróżniano między godnością duchowną a związanymi z nią dochodami i posiadłościami. Za pontyfikatu Paschalisa II dotarła do Rzymu wiadomość o rezultatach pierwszej wyprawy krzyżowej – zdobyciu Jerozolimy 15 lipca 1099 r. Bolesław Krzywousty książę Polski nawiązał kontakt z papieżem Paschalisem II przez legata papieskiego Gwalona z Beauvais, wysłał także poselstwo do papieża po dyspensę, którą otrzymał na zawarcie małżeństwa z księżną Kijowa Zbysławą swoją krewną. Za pontyfikatu Paschalisa II w Jerozolimie powstała wspólnota bożo grobowców. W 1113 r. papież Paschalis II zatwierdził regułę Zakonu Rycerskiego świętego Jana Chrzciciela Szpitala Jerozolimskiego
- Joanitów. Paschalis II zmarł w Rzymie w Zamku św. Anioła a został pochowany w bazylice św. Jana na Lateranie.