97
772-795
1 lutego 772 – 25 grudnia 795
RZYMIANIN
Hadrian pochodził z rzymskiej rodziny Colonnów, był wychowankiem wpływowego Teodatusa.
Za pontyfikatu Pawła I był subdiakonem i notariuszem regionalnym, a za papieża Stefana IV diakonem Kościoła rzymskiego.
Hadrian na papieża został wybrany jednogłośnie i konsekrowany.
Pontyfikat Hadriana I przypadł na okres konfliktów między Longobardami i Frankami.
Papież Hadrian I w dniu elekcji ogłosił amnestię dla uwięzionych i wygnanych przez przywódcę partii longobardzkiej w Rzymie Pawła Afiartę. Hadrian I potajemnie zwrócił się do Karola Wielkiego (768 – 814) jako protektora Stolicy Apostolskiej o pomoc w obliczu zorganizowanym przez Longobarda Dezyderiusza oblężeniu w celu opanowania Państwa Kościelnego.
Karol Wielki po dyplomatycznych zabiegach, które zawiodły, wkroczył do Italii i po długotrwałych walkach zdobył stolicę Longobardów Pawię.
Karol Wielki przyjął tytuł króla, Longobardów i rościł pretensje do wpływów w Państwie Kościelnym, Karol Wielki przybył do Rzymu w 774 r., ponowił darowiznę Pepina Małego. Opieka religijna Franków przekształciła się w zwierzchnictwo nad papieżem.
Około 780 r. Bizancjum uznało niezależność Państwa Kościelnego. Wiązał się z tym fakt datowania od 781 r., dokumentów według lat pontyfikatu papieża, a nie – jak uprzednio – według lat panowania cesarza.
Papież Hadrian I bił własną monetę, przeprowadził reformy urzędów kościelnych, wydał zbiór kanonów, dekretałów. Hadrian I zwalczał z powodzeniem poglądy adopcjanistów w Hiszpanii. Papież Hadrian I zaakceptował wyniki VII Soboru Powszechnego zw. także Soborem Nicejskim II, zwołanego staraniem cesarzowej Ireny regentki po cesarzu Leonie IV Chazarze (775 – 780), potępiającego ikonoklazm. Był to ostatni sobór, który Kościół prawosławny uznaje za ekumeniczny. Papież Hadrian I znacznie rozszerzył granice Państwa Kościelnego, przyczynił się do rozbudowy i renowacji kościołów i murów Rzymu, umocnił brzegi Tybru i odnowił cztery wielkie akwedukty, organizował na szeroką skalę roboty publiczne. Ustanowił też kolonię rolniczą na przedmieściach miasta, której zadaniem było wyżywienie potrzebujących. Papieża Hadriana I nazywano drugim założycielem Państwa Kościelnego.
Karol Wielki nakazał wyryć epitafium na marmurowej płycie poświęcone Hadrianowi I. To arcydzieło karolińskiej sztuki można oglądać w portyku bazyliki św. Piotra.
Hadrian I zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra.