56
530-532
22 września 530 – 17 października 532
Got
Bonifacy był synem Sigibulda i wywodził się z greckiej rodziny zamieszkałej w Rzymie. Był pierwszym papieżem pochodzenia germańskiego.
Bonifacy był archidiakonem za pontyfikatu Feliksa IV, który na łożu śmierci by uniknąć sporów i schizmy desygnował go na swojego następcę. Feliks IV tuż przed śmiercią w obecności rzymskich kapłanów i senatorów nałożył swój paliusz Bonifacemu. Senat uznając działania Feliksa IV za niekonstytucyjne, wydał edykt zakazujący dyskusji na temat sukcesji za życia panującego papieża oraz przyjmowania przez kogokolwiek nominacji pod karą wygnania i konfiskaty mienia.
Po śmierci Feliksa IV większość rzymskich duchownych odmówiła uznania Bonifacego i wybrała na papieża diakona Dioskura z Aleksandrii.
Bonifacy II i Dioskur zostali konsekrowani tego samego dnia. Dioskur zmarł po 22 dniach panowania od konsekracji i dopiero popierające go duchowieństwo uznało wybór Bonifacego II.
Papież Bonifacy II zwołał synod w Rzymie 27 XII 530 r. i gdy uzyskał poparcie swoich przeciwników, potępił śmiertelnie Dioskura i ustanowił prawo mianowania za życia panującego papieża swego następcy. Synod rzymski w 531 r. zwołany w bazylice św. Piotra oraz następny synod zwołany przez cesarza do Rzymu, na którym sprzeciwiano się tego rodzaju praktykom, zmusił Bonifacego II do odwołania swoich ustaleń i osobistego spalenia kontrowersyjnego dokumentu.
Papież Bonifacy II zatwierdził uchwały II synodu w Orange (529 r.), który pod przewodnictwem bp. Cezarego (502-542) z Arles rozwiązał kontrowersje na temat łaski i wolnej woli. W Kościele uchwały te zyskały znacznie obowiązującej nauki o grzechu pierworodnym i łasce.
Bonifacy II zmarł w Rzymie i został pochowany w bazylice św. Piotra.