Feliks IV

12 lipca 526 – 22 września 530

Italczyk

Feliks urodził się w Sannio w Benewencie, był synem Kastorjusza. Był diakonem rzymskim. Po śmierci Jana I został wybrany na papieża po 58 dniach wakansu, jako protegowany ostrogockiego króla Teodoryka Wielkiego.

Król Atalaryk następca Teodoryka wydał edykt królewski, który przywracał przywileje rzymskiego duchowieństwa, oskarżenie cywilne i karne przeciwko osobom duchownym miało być rozpatrywane przez papieża lub wyznaczony przez niego sąd.

Papież Feliks IV przesłał biskupowi Arelate Cezaremu zwalczającemu semipelagianizm dwadzieścia pięć twierdzeń definiujących naukę Kościoła na temat łaski i wolnej wioli, opierały się one głównie na Biblii i pismach Ojców Kościoła, szczególnie św. Augustyna, zebranych przez Prospera z Akwitanii (390-463). Twierdzenia te przyjęte przez synod w Orange (529) i zaaprobowane przez Bonifacego II (531) przyczyniły się do zakończenia sporu o łaskę.

Za pontyfikatu Feliksa IV Kościół rzymski przejął szereg świątyń pogańskich na Forum Romanum. Papież otrzymał od królowej Amalasunty pozwolenie na zajęcie Templum Sacrae Urbis i dołączenie do niej małej okrągłej świątyni, tzw. Heroon Romuli na Via Sacra, przez dobudowanie nawy i atrium. Papież Feliks IV poświęcił ten kościół świętym męczennikom Kosmie i Damianowi.

Pod koniec pontyfikatu Feliks IV na wzgórzu Monte Cassino powstał klasztor założony przez Benedykta z Nursji.

Papież Feliks IV w obliczu śmierci wyznaczył – przez nałożenie paliusza swego następcę – archidiakona Bonifacego.

Feliks IV zmarł w Rzymie i został pochowany w portyku bazyliki św. Piotra.

Kościół czci Feliksa IV jako świętego w liturgii 22 września.