42
Św. Bonifacy I
418-422
28 grudnia 418 – 4 września 422
RZYMIANIN
Bonifacy był synem kapłana Jocundusa. Po śmierci papieża Zozyma
Partia diakonów 27 grudnia 418 r. wybrała na Lateranie jego następcę – archidiakona Eulaliusza. Następnego dnia prezbiterzy wraz z ludem dokonali w bazylice S. Teodora elekcji kapłana Bonifacego. Obaj kandydaci zostali konsekrowani 29 grudnia, Bonifacy I w kościele San Marcello w obecności dziewięciu biskupów, Eulaliusz na Lateranie. Bonifacy I objął bazylikę św. Piotra, ponieważ Lateran był w rękach Eulaliusza. Ceszrz Honoriusz (393 – 423) postanowił zwołać synod w Spoleto aby rozstrzygnąć ostatecznie o przyznaniu jednemu z nich godności biskupa Rzymu. Eulaliusz wbrew zakazom cesarza zajął Lateran i wywołał rozruchy. Cesarz w tej sytuacji zatwierdził Bonifacego I na biskupa Rzymu a wypędził Eulaliusza. Obawy przed powstaniem następnej schizmy skłoniły Bonifacego I do wystosowania prośby do cesarza o wydanie edyktu stanowiącego, że w razie podwójnej elekcji papieża władza cesarska usunie obu kandydatów, nakaże nową elekcję i uzna tylko jednomyślny wybór osoby moralnie bez zarzutu.
Bonifacy I wystąpił w obronie praw biskupa Rzymu gdy bizantyjski cesarz Teodozjusz II (408 – 450) wydał edykt oddający lirię w jurysdykcję kościelną patriarsze Konstantynopola.
Bonifacy I zmarł w Rzymie i został pochowany w kaplicy, którą zbudował na cmentarzu św. Felicyty przy Via Salaria.
Kościół czci Bonifacego I jako świętego w liturgii 4 września.