14

Św. Wiktor I

189-199

WIKTOR I

AFRYKAŃCZYK

Wiktor był synem Feliksa, pochodził z cesarsko-rzymskiej Afryki Prokonsularnej. Za pontyfikatu Wiktora I wzrósł autorytet biskupa Rzymu, ze względu na sukcesję apostolską. Sukcesję propagował Ireneusz (140-202) biskup, Lugdunum, który ustalił także imienną listę biskupów rzymskich, poczynając od Piotra. W Rzymie za czasów Wiktora I już częściej stosowano w liturgii język łaciński, który wypierał grekę. Papież dążył do ujednolicenia daty obchodzenia świąt Wielkanocnych według zwyczaju przyjętego w Rzymie. Na tym tle, doszło do ostrego sporu z gminami chrześcijańskimi w Azji. By rozstrzygnąć tę kwestię, Wiktor I zwołał synody, które poparły jego opinię. Tylko biskupi z Azji Mniejszej kierowani przez Polikratesa, biskupa Efezu, nie zaakceptowali tych ustaleń. Papież wykluczył, zatem te gminy nie tylko ze wspólnoty z Kościołem rzymskim, ale z całego Kościoła. Wiktor I był pierwszym papieżem łacińskojęzycznym, który miał kontakt z dworem cesarskim przez chrześcijankę Marcję, metresę cesarza Kommodusa (180-192) dzięki której udało się uwolnić wielu chrześcijan, w tym przyszłego papieża Kaliksta I.

Wiktor I zmarł w Rzymie.