 |
Największym skarbem Jasnej Góry jest Cudowny
Wizerunek Matki Bożej. Dzięki niemu Jasna Góra stała się bardzo szybko
największym sanktuarium maryjnym w kraju, który w ówczesnym czasie miał
już wiele sławnych miejsc pielgrzymkowych. Faktu tego nie wyjaśnia ani
legenda, która przypisuje autorstwo Ikony św. Łukaszowi Ewangeliście,
ani protekcja królewskiej pary Jadwigi i Władysława Jagiełły; przyczyna
musi być głębsza.
Jasnogórski Obraz od samego początku zasłynął cudami, które nadały
rozgłos Maryjnemu Sanktuarium i ściągały tłumnie pielgrzymów z całego
kraju i z Europy.
.
Cudowny Obraz Matki Bożej Jasnogórskiej |
|
Potwierdzeniem łask otrzymywanych przez
wiernych za pośrednictwem Bogarodzicy są rozliczne wota,
dynamiczny rozwój samego miejsca kultu i wzrastający ciągle ruch
pątniczy. Należy podkreślić, iż na Jasnej Górze nigdy nie
odnotowano żadnych objawień maryjnych, jak to miało miejsce we
wszystkich prawie większych sanktuariach świata. Tajemnicą,
sercem, życiem i magnesem przyciągającym do Jasnogórskiego
Sanktuarium jest Cudowny Wizerunek. Bez niego Jasna Góra byłaby
zbiorem budynków, pamiątek, dzieł sztuki; może pięknym i
bogatym, lecz martwym muzeum. Obraz namalowany jest na
drewnianej tablicy o wymiarach : 122,2/82,2/3,5 cm. Przedstawia
on Najświętszą Maryję Pannę w postaci stojącej z Dzieciątkiem
Jezus na ręku. |
Maryja jest frontalnie zwrócona do wiernych, co
podkreśla przede wszystkim Jej dominujące oblicze. Twarz Dzieciątka
oscyluje w kierunku patrzącego, choć nie zatrzymuje na nim wzroku.
Obydwie twarze łączy wyraz zamyślenia, jakby pewnej nieobecności i
powagi. Prawy policzek Matki Bożej znaczą dwie równolegle biegnące rysy,
przecięte trzecią na linii nosa. Na szyi występuje sześć cięć, z których
dwa są widoczne dość wyraźnie, cztery zaś pozostałe - słabiej. Jezus
spoczywa na lewym ramieniu Maryi, przyodziany w sukienkę koloru
karminowego. W lewej ręce trzyma księgę, prawą zaś unosi ku górze w
charakterystycznym geście nauczyciela, władcy lub do błogosławieństwa.
Prawa ręka Maryi spoczywa na piersi. Niebiesko-granatowa suknia i tego
samego koloru płaszcz Maryi ozdobione są motywami złocistych lilii. Nad
czołem Dziewicy namalowana została sześcioramienna gwiazda. Główne tło
Obrazu jest koloru niebiesko-zielonego, który przechodzi w odcień
morskiej fali. Dominującym elementem Ikony są złote nimby wokół głowy
Maryi i Jezusa, które zlewają się w jedną kompozycję, stanowiąc bardzo
charakterystyczny detal kontrastujący z ciemną karnacją twarzy postaci.
Obraz Matki Bożej Jasnogórskiej zalicza się do ikon
określanych nazwą "Hodegetria". Określenie to oznacza "Tę, która
prowadzi". Ikona przedstawia Maryję - Matkę Boga z Dzieciątkiem Jezus,
które jest Synem Bożym i Jej Synem. W tym znaczeniu Ikona Jasnogórska
jest przekazem wydarzenia biblijnego, które uobecnia, pobudza do
refleksji i skłania do modlitwy.
Pobożny przekaz przypisuje autorstwo Obrazu św.
Łukaszowi Ewangeliście, który namalować miał go na deskach stołu, przy
którym spożywała posiłki Święta Rodzina. Nie ustalono dotychczas
dokładnej daty powstania Obrazu. Ostatnie badania wskazują na
trzynasto-, czternastowieczne pochodzenie obecnego malowidła (nie
Obrazu). Naprawa Obrazu, a nie przemalowanie - jak podawały to
wcześniejsze publikacje - w Krakowie w latach 1430-1434 po obrazoburczym
napadzie, miała miejsce później.
Obraz Matki Bożej Jasnogórskiej (Częstochowskiej) ma
cechy ikony, chociaż w ścisłym tego słowa znaczeniu ikoną nie jest.
Twarz Matki Bożej jest koloru brązu (miodu), co jest związane ze
sposobem malowania ikon. Twarz jest ciemna również dlatego, że ma dużo
warstw werniksu, który z czasem ciemnieje. | |
